urodził się 14 III 1794 roku w Tarnowie w rodzinie mieszczańskiej. Mając 15 lat, w czasie Księstwa Warszawskiego, zaciągnął się jako ochotnik do baterii artylerii konnej hrabiego Potockiego. Ukończył Elementarną Szkołę Artylerii i Inżynierów w stopniu porucznika (1810) i Szkołę Aplikacyjną Inżynierów i Artylerii w stopniu porucznika klasy II (1811). Brał udział w wyprawie Napoleona na Rosję (1812). Za obronę Gdańska, na wniosek gen. Rappa, odznaczony został Krzyżem Legii Honorowej. Podczas formowania armii Królestwa Polskiego został przyjęty do służby w 1 Baterii Artylerii Lekkokonnej. W 1818 r. awansował na kapitana II klasy i został adiutantem pułkownika Bontemps. Był też nauczycielem w Zimowej Szkole Artylerii. Dzięki pracom naukowym Bema, w 1823 r. utworzono pierwszą w Polsce formację wojskową - Korpus Rakietników. 30 lipca 1822 r. wyrokiem sądu dywizyjnego Bem został skazany na degradację i rok twierdzy za przynależność do Towarzystwa Patriotycznego. Udział w Powstaniu Listopadowym rozpoczął 10 III 1831r. w stopniu majora, jako dowódca 4 Baterii Artylerii Lekkokonnej. Na jej czele zabłysnął brawurową szarżą artyleryjską w zwycięskiej bitwie pod Iganiami (19 IV 1831), oraz w bitwie pod Ostrołęką (25 V 1831) ratując armię polską przed całkowitym pogromem. Otrzymał wtedy Złoty Krzyż Virtuti Militari, nominację na generała brygady oraz miano "krwawej gwiazdy Ostrołęki". Po upadku Powstania Listopadowego razem z większością powstańców wyemigrował do Francji. W Paryżu związał się z obozem ks. Adama Czartoryskiego. Brał czynny udział w organizacji ruchów niepodległościowych, zabiegał o formowanie legionów polskich. Z tego okresu pochodzi jego praca "Pisma tyczące organizacji legii polskiej". W kolejnej publikacji "O powstaniu narodowym w Polsce" dokonał oceny powstania 1831 r. dając program przyszłej walki. Po wkroczeniu do Wiednia wojsk cesarskich przekroczył granicę węgierską i 29 X spotkał się z przywódcą powstania węgierskiego Ludwikiem Kossuthem. Ten powierzył mu dowództwo Armii Siedmiogrodu. Po zreorganizowaniu rozbitej armii w błyskawicznej ofensywie (od 23 XII 1848 do 20 III 1849) odniósł szereg zwycięstw nad Austriakami, wypierając ich zupełnie z Siedmiogrodu. Tutaj dokonał największych czynów bojowych swojego życia. Zdobył wielką popularność nie tylko wśród Węgrów, ale i skłóconych z nimi Serbów i Rumunów. Wkrótce po tym nadano mu przydomek "Ojczulka Bema". W listopadzie 1850 roku Bem zachorował na malarię azjatycką. Podobno ostatnie słowa, jakie wypowiedział brzmiały: „Polsko, Polsko! Ja Cię już nie zbawię”. Gen. Józef Bem zmarł w Aleppo 10.12.1850 r. w wieku 56 lat. Pochowano go na miejscowym cmentarzu Dżebel-el-Isam.